Materialne dziedzictwo kulturowe odnosi się do fizycznych artefaktów – wytwarzanych, utrzymywanych i przekazywanych międzypokoleniowo przez członków różnych społeczności. Obejmuje dzieła artystyczne, budynki i pomniki oraz inne fizyczne lub namacalne wytwory ludzkiej kreatywności, które mają znaczenie kulturowe [UNESCO 2003].

W ostatnich latach w Polsce podejście do dziedzictwa kulturowego zmieniło się znacząco. Obiekty dziedzictwa kulturowego przestały być postrzegane jedynie w kategoriach „kosztownych w utrzymaniu pamiątek przeszłości, sprzecznych z obecnymi wyzwaniami rozwoju”. Dziedzictwo kulturowe stało się ważnym zasobem stymulującym rozwój, składnikiem różnych produktów i usług, a także swoistą „podstawą” dla świadczenia różnych usług oraz ważnym elementem wizerunku miejsc. Dziedzictwo kulturowe zaczęło przesądzać o atrakcyjności turystycznej, rekreacyjnej oraz inwestycyjnej danego obszaru. Wskazuje się także na ważne korzyści pozaekonomiczne generowane przez dziedzictwo kulturowe, takie jak: wpływ na zachowanie tożsamości, a przez to oddziaływanie na spójność społeczną, rolę dziedzictwa w przeciwdziałaniu wykluczeniu społecznemu, działaniach na rzecz rozwoju kapitału społecznego oraz stymulowaniu kreatywności [Murzyn-Kupisz 2010, s. 62].


Murzyn-Kupisz, M. (2010). Podmioty na rynku dziedzictwa kulturowego. Studia Regionalne i Lokalne, 3(41), 61-80.
UNESCO (2003). Convention for the safeguarding of the intangible Cultural Heritage. Paris: UNESCO.